یکی از بی خودترین و بی مزه ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران
هیچ حرفی برای گفتن نداره هیچ چیزی وجود نداره که فکر کنی داری
از وقتت به درستی استفاده میکنی،راضی هستی و ارزش وقت گذاشتن رو داره
یکی از بدترین اشتباهاتی که در جهان سینمایی ما رخ میده این می تونه باشه
که یک نویسنده یا کارگردان سعی کنه فیلم سیاسی بسازه مخصوصا کمدی و امید داشته باشه
از زیر تیغ سانسور به راحتی و بدون اینکه داستان سلاخی نشه به سلامت و بدون ترکش رد بشه اصلا شدنی نیست
کارگردان برای اینکه فیلم و داستان قربانی نشه فقط یک تیتر اصلی رو از داستان رو بر میداره چند تا سکانس ساده و بدون ایراد طراحی می کنه
و بر اساس ایده وداستانی که پرداخته یک فیلم بلند می سازه البته این مواد برای ساختن یک فیلم پرفروش کافی نیست
برای اینکه فروش فیلم رو تضمین کنه یک بازیگر مثلا رضا عطاران رو انتخاب می کنند بازیگری که فیلم هاش خوب می فروشه
با تکیه بر ذات بازیگری مثل رضا عطاران داستان فیلم رو جلو می برند بدون اینکه نیازی به نو آوری و خلاقیت باشه
در تمام سکانس ها و در حضور همه شخصیت ها مانور روی بازی و شخصیت عطاران قرار داره
این فیلم فقط یک بازیگر داره و و فقط این بازیگر قراره پولساز باشه
سکانس هایی که هومن سیدی حضور داشت خیلی بهتر بود ولی خیلی کافی نبود
فیلم جوری پش میره که اصلا فکر میکردم کارگردانی وجود نداره برای اینکه هیچ تغییری در روال فیلم رخ نداده بود
فقط تو کشور ما میشه بازیگر مثل مهران احمدی یک شبه و بعا از یک خواب خوب تبدیل به یک کارگردان بشه
شوخی بی مزه کاراکترهای خام و بی اثر،داستان بی رمق و تکراری،لودگی بیش از حد از نکات بارز این فیلمه
این فیلم به زور و با ارفاق برای یک بار دیدن خوبه من که این طور فکر می کنم
بی انصافی نباشه دو سه دیالوگ خوب داشت دو سه سکانس خنده دار هم مشاهده میشه
فیلم من سالوادر نیستم بازی بازی رضا عطاران خیلی بهتر بود
بدترین و ناامیدکننده ترین سکانسی که دیدم شوخی با کاراکتر استیو مک کوئین و فیلم پاپیون بود
